5 vragen aan:

Anisha Ramjiawan, Sociaal Raadsvrouw bij Financiën op Orde, Stichting Pulse en Hanna Ruiten, projectleider Digitale Inclusie, Bibliotheek Lek & IJssel.

1. Wat is het IDO precies?

Hanna: Het IDO is een wegwijzer. Je kunt hier drie dagdelen per week terecht voor hulp bij zaken rondom de (digitale) overheid, of die nu lokaal of landelijk is. Soms moet daarvoor eerst de hulpvraag duidelijker worden. Je kunt het IDO zien als eerstelijns hulp. Bij het IDO maken we een snelle scan: Wat is hier aan de hand? Welke hulp heeft iemand nodig? En hoe kom je daar terecht? Ondertussen wordt er ook gekeken of iemand het misschien ook zelf kan. Dat laatste is heel belangrijk. Soms hebben mensen alleen maar wat uitleg en een zetje nodig. Soms moeten mensen de drempel over geholpen om zich aan te melden voor een gratis cursus Digisterker, waarbij ze zaken leren regelen met hun DigiD. Het IDO staat dan ook niet op zichzelf, maar maakt onderdeel uit van een breder programma ‘Digitale Inclusie’, waarbij ook het opschalen van digicursussen valt.

2. Waarom is Financiën op Orde onderdeel van het IDO?

Anisha: Omdat we elkaar zo goed aanvullen! Bij het IDO worden mensen (eerstelijns) op weg geholpen. Maar als Sociaal Raadslieden kunnen en mogen wij mensen ook meteen vanuit onze financiële expertise helpen (tweedelijns). Doordat we onze eigen spreekuren en IDO-spreekuren combineren, kunnen we die dienstverlening meteen aanbieden. Dat scheelt bezoekers een doorverwijzing. Daarnaast is het ook heel goed dat we als organisaties onze kennis delen. We leren veel van elkaar. Bij het IDO was veel aanloop van ouderen die hulp nodig hadden bij hun coronacheckbewijs. Die doelgroep wist Financiën op Orde eerder nog niet zo goed te vinden, maar zien we nu vaker terug voor andere vragen.

3. Wat is volgens jullie de kracht van dit initiatief?

Hanna: Dat we het samen doen. We hadden dit geen van allen als organisatie alleen kunnen neerzetten. Landelijke overheden en een flinke PR-campagne verwijzen naar bibliotheken voor hulp. Die bekendheid helpt enorm voor de aanloop bij ons IDO. Maar hoe we in IJsselstein vervolgens mensen op weg helpen, is een lokale zaak en dat doen we echt samen.
Anisha: Ik zou ook absoluut de samenwerking noemen als onze kracht. Doordat we nu meer van elkaar weten en leren, kunnen we veel gerichter doorverwijzen naar elkaars expertise. En doordat je elkaar goed kent, gebeurt dat ook vaker. Ik denk simpelweg vaker aan taal- en digivaardigheden als ik in de bibliotheek werk, want daar zijn die cursussen. Daar verwijs ik nu veel gemakkelijker naar.
Hanna: Uiteindelijk gaat het erom dat meer inwoners in IJsselstein de hulp krijgen die ze nodig hebben om verder te komen. Dat biedt deze plek door de intensieve samenwerking. En wat natuurlijk bij dit initiatief ook heeft geholpen is dat landelijke overheden verwijzen tegenwoordig structureel naar de bibliotheek voor vragen. En ook loopt er een flinke PR-campagne op Youtube, Radio en TV die naar het IDO verwijst. Dat zorgt voor een toeloop van hulpvragers die we eerder als bibliotheek, welzijn of gemeente minder goed in beeld hadden.

4. Wat hebben inwoners van IJsselstein aan het IDO?

Anisha: IJsselsteiners kunnen bij het IDO echt laagdrempelig terecht. Het is gratis, er hoeft geen afspraak gemaakt te worden en de vraag mag heel breed zijn. De bibliotheek is een plek waar je ook voor andere dingen terecht kunt. Dat maakt het makkelijker, minder beladen, om even binnen te stappen en je vraag te stellen.
Hanna: IDO kan ook letterlijk stress wegnemen bij inwoners. Als je niet weet waar je moet beginnen, geeft dat veel onrust. Bij het IDO kunnen wij helpen om dingen op een rijtje te krijgen. Soms is daar een kopje koffie en even wat tijd en aandacht voor nodig Dat geeft rust.

5. Wat hopen jullie met het IDO de komende jaren verder nog te bereiken?

Hanna: Het zou mooi zijn als nog meer IJsselsteinse partners bij het IDO aansluiten en we uitgroeien tot een soort breed ‘informatieplein’, waar alle inwoners terecht kunnen met vragen. Waar we als professionals signalen en tips uitwisselen én waar we elkaar scherp houden op de zelfredzaamheid van onze inwoners.
Anisha: Zelfredzaamheid is inderdaad een hele belangrijke. We zouden hier graag verder in groeien. Echt de tijd nemen om te kijken: wie kan het zelf leren en wat is daarvoor nodig? We willen mensen die het kunnen, maar nog niet durven, dat extra zetje geven.
Hanna: Ja, dat geeft zoveel zelfvertrouwen! Het liefst maken we onszelf natuurlijk overbodig, maar er zal ook altijd een deel van de inwoners afhankelijk blijven van onze hulp. Wij willen er in de toekomst voor zorgen dat die groep zo klein mogelijk blijft.